Emily H & The Blues Explosion (NL) Blues SR&BC Stekene (24-09-2021) report & photo credits: Marcel info club: SR&BC Stekene info band: Emily H & The Blues Explosion © Rootsville 2021

Drukke tijden in muziekland. Na drie dagen bij de Morre in Zottegem en in afwachting van twee dagen feest op Goezot in Oud-Turnhout, trok ik richting Stekene. Bij de SR&BC waren ze terug begonnen met hun maandelijkse Bluescafé. Normaal stonden vandaag The Octanes op de affiche, maar wegens corona konden deze Texanen niet naar Stekene afzakken. Dan maar gaan putten in de vijver van de Noorderburen en daar hadden ze Emily H. en haar Blues Explosion aan de vislijn. Een leuke vangst dus.

We hebben hier een vijfkoppige, stevige band met een zangeres, die ondanks een jonge leeftijd, een doorleefde en soulvolle stem heeft en bijwijlen in de buurt komt Janis Joplin. Ik zeg bijwijlen, want haar stem dient, voor sommige nummers dan toch, nog wat te groeien vond ik.

Emily (Emmelien) is de dochter van bluesmuzikant Tony Hilbers, die overleed toen zij pas een jaar oud was. Verder bestaat de band uit Roland Jenster (keyboards), Martin Koch (gitaar), Ruben van der Burgh (drums) en Michiel Heeneman (bas). Vorig jaar brachten ze hun eerste album uit, die bij onze Nederlandse buren zeer goed werd onthaald. Nog niet veel in het buitenland opgetreden dus ik was benieuwd naar hetgeen wij te zien maar vooral te horen zouden krijgen. Volledig vol zat Willy’s Place niet maar het was wel gezellig druk en iedereen keek uit naar een fijn streepje muziek.

Ondanks haar jonge leeftijd bezit Emily een paar stevige stembanden en de gebrachte nummers waren haar op sommige momenten wel op het lijf geschreven. Veel covers natuurlijk maar ook enkele eigen nummers die doorheen hun welgevulde setlist zaten verweven. De avond werd ingezet met ‘I’m A Woman’ , een pompende variant op het welgekende Mannish Boy.

‘Miss Celie’s Blues’ is dan weer een cover van Quincy Jones en gekend van de film “The Color Purple”. In ‘Almost Persuaded’ klinkt haar stem krachtig en soulvol en wordt ze stevig geruggensteund door de hammond. Op ‘Red House’ van Jimi Hendrix ontbindt Koch zijn duivels en wordt Jimi’s nummer omgetoverd tot een krachtige slowblues. Met ‘These Boots’ van Nancy Sinatra en ‘I Put A Spell On You’ van Screamin’ Jay Hawkins fietsten we richting het einde van de eerste set. Bij dat laatste nummer miste ik wel het zo typische geschreeuw maar ze is nog jong en het is haar vergeven.

Het fijne aan de gebrachte covers, is wel dat deze een ietwat eigen twist krijgen en niet zomaar klakkeloos worden nagespeeld. De afwisseling in de sound, van blues naar wat jazzy en soms ook funky is ook heel aangenaam.

Pokkenwarm was het bij de Willy, dus even tijd voor een frisse neus en een koel drankje, alvorens terug van start te gaan met de klassieker van Kris Kristofferson ‘Me And Bobby McGee’, dat vooral bekend weg door Janis Joplin. ‘Voodoo Woman’ klonk dan weer zwoel en broeierig. Dan volgden ‘Don’t let me Down’, ‘Mojo Hannah’ en het alom gekende ‘Can’t Stand The Rain’ van Ann Peebles. Dat Emily een zwak heeft voor Joplin kregen we alweer te horen met ‘Piece Of My Heart’ om af te sluiten met een meer dan verdienstelijk versie van ‘I’d Rather Go Blind’ van bluesgrootheid Etta James.

Het vijftal werd beloond door een stevig applaus en mocht enkel het podium verlaten na het serveren van een tweetal bissers.

Conclusie: zeer aangenaam optreden door een leuke, nieuwe band met vijf enthousiaste muzikanten en vooral met een zangeres met een heel knappe stem. Ze is nog jong en er kan nog wat aan worden geschaafd, maar wat ze ons nu laten horen is al van hoog niveau en is veel belovend voor de toekomst. Kortom, ik ging tevreden naar huis. En wat betreft de mensen uit Stekene, they’re back in business !!!

Marcel

meer foto's volgen vaanaf maandag 27